توطئه صهیونیست ها برای حاکمیت بر فلسطین

(نوشته جناب درتاج عضو انجمن اهل قلم لنده)

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی خبرلنده، جنگ جهانی اول(1914-1918) فرصتی طلائی برای جنبش صهیونیسم بود، زیرا امپراتوری عثمانی ، یعنی مهمترین مانع تأسیس دولت صهیونیستی ، فروپاشید. در مقابل ، انگلیس پر حرارت تر از گذشته به حمایت از خواسته های نهضت صهیونیسم پرداخت . با رسیدن جنگ جهانی اول به حوزه سرزمین های عربی، "هربرت ساموئل" از اعضای "فدراسیون صهیونیست های انگلیسی" و از سیاستمداران صهیونیست انگلستان طی یادداشتی به کابینه و نمایندگان مجلس عوام بریتانیا پیشنهادی به این مضمون ارائه می کند

:

"یک دولت یهودی تحت نظارت انگلستان در فلسطین به وجود آید و بین سه تا چهار میلیون نفر یهودی که در اروپا متفرق اند به آن جا بروند و به این ترتیب انگلستان یک حکومت دست نشانده و حافظ منافع خود را در کنار "مصر" و "کانال سوئز" ایجاد کرده و نقطة حساسی را در دست خواهد داشت". از این پس دکتر وایزمن به جدی ترین مدافع پیشنهاد ساموئل تبدیل و با استفاده از تمام نفوذش با عالی ترین مقامات انگلیسی برای عملی ساختن پروژة "دولت یهودی" وارد مذاکره شد.

زمـانـى کـه بریتانیا در جـریـان   جنگ جهانى اول بخشى از سرزمین هاى متعلق به امپراتورى عـثـمـانـى از جمله فلسطین را بـه چـنـگ آورد، وایـزمـن نـیـز بـه تـلاش هـایـش افـزود و در سـال 1917 بالفور را متقاعد ساخت که لایحه اى اصولى براى دفاع از صهیونیسم به کـابـینه ارائه دهد. به درخواست بالفور، توسط وایزمن و "لرد روچیلد" که سرپرستى فدارسیون صـهـیونیست را در انگلستان به عهده داشت پیش نویس لایحه مورد نظر تهیه شد و با تلاشهای بالفور کابینه انگلیس آنرا در همان سال 1917 به تصویب رساند. در این لایحه عنوان شده بود که "انگلستان نسبت به استقرار وطن ملی براى یهودیان در فلسطین موافقت دارد". سپس با مذاکراتی که میان یهودیان و انگلیسی ها صورت گرفت، انگلیس رسماً اعلام کرد که سرزمین فلسطین را به یهودیان واگذار می کند و بدین ترتیب اعلامیه بالفور از سوی وزیر خارجه انگلیس برای تشکیل وطن ملی یهود صادر گردید. اعلامیه بالفور تاکید می دارد که دولت استعمارگر انگلیس کشور فلسطین را که در اشغال نظامیانش بود به صهیونیست ها واگذار کند و بدین ترتیب از فدراسیون صهیونیسم می خواهد قروض مالی بریتانیا را که بابت جنگ جهانی اول از سرمایه داران صهیونیست گرفته را ببخشند و مضافا از فشارهای لابی های خود بر دولت انگلیس بکاهند. این در حالیست که در آن سال علیرغم تلاش های فراوان جنبش های صهیونیسم برای انتقال یهودیان به فلسطین، فقط 10 درصد جمعیت فلسطین را یهودیان تشکیل می دادند. بـا اتـکـا بـه اعـلامـیـه بـالفـور، صـنـدوق مـلى یـهـود مـیـزان خـریـد امـلاک در فلسطین را افـزایش داد.

با شروع جنگ جهانی اول در سال 1914 جنبش جهانی صهیونیسم وارد فرآیند جدیدی شده بود، صهیونیستها تحت عنوان "لشگر هالنبی"، اول به صفوف نیروهای انگلیس پیوستند و به تدریج اعضای جنبش هایی مثل جنبش عشاق صهیون داوطلبانه آموزش دیدند و تحت عنوان هالنبی به سرزمین فلسطین آمدند. در حقیقت اغلب نخستین کسانی که تحت عنوان مهاجرین یهودی به سرزمین فلسطین گام نهادند، نه یهودی هایی بودند که از ظلم و ستم روس ها یا اروپای شرقی رها شده بودند، بلکه جنگجویانی بودند که قرار بود زمینه مناسبی برای انتقال و اسکان یهودیان مهاجر به این سرزمین را فراهم کنند.

آنها در همان ابتدا دو جنبش تروریستی تحت عنوان "هاگانا" و "هاشومیر" تشکیل دادند و جنبش های بعدی هم تحت عنوان "اشترن" و "ایرگون" تشکیل شد. این چند جنبش صهیونیسم وظیفه اصلی شان انتقال یهودی ها از کشورهای اروپایی به سرزمین فلسطین با حمایت مالی آژانس یهود و حفاظت از زمین های یهودیان بود. پس از تشکیل این جنبش ها آژانس یهود که پشتیبانی مالی و برنامه ریزی را انجام می داد فرماندهی جنبش های صهونیستی را به عهده گرفت.

در سـال1920، سـازمـان جـهـانـى صهیونیست،"صندوق بنیاد فلسطین" را تأسیس کرد تا بودجه اسکان یهودیان در سرزمین هاى خریدارى شده در فلسطین را تأمین کند.

در 22 ژوئیـه 1922جـامـعه ملل، بنا به درخواست انگستان به این کشور در اداره فلسطین حکم قـیـمـومـیـت داد. با نفوذ موثر صهیونیستها در دولت انگلیس مفاد اعلامیه بالفور در حکم قیومیت دولت انگلیس گنجانده شد و به این ترتیب اولین ظلم رسمی جامعه ملل در حقوق مردم فلسطین مبنی بر تشکیل دولت یهود در سرزمین آنها اعمال گردید. در انـگـلسـتـان توسط بعضی گروههای غیر صهیونیست که منافعی در فلسطین داشتند اعـتـراضـاتـى عـلیـه صـدور ایـن حـکـم به وقوع پیوست، مبنى بر اینکه شناسایى اعلامیه بالفور، حق تعیین سونوشت مردم فلسطین را از بین خواهد برد ولی این اعتراضات راه به جایی نبرد.

در این زمان اعراب فلسطین، خـود را اتـبـاع امـپـراتـورى انـگـلسـتـان مـى دانـسـتـنـد و از اینکه تابع جنبش تحت الحمایه این امپراطورى(نهضت صهیونیستى) قرار گیرند بسیار نگران بودند. آنها اعلامیه بالفور را یک تـخـلف فـاحـش در اصـل تـعـیـیـن سـرنـوشـت خویش کـه تـوسـط مـتـفـقین(انگلیس، روسیه و فرانسه) اعلام شده بود مى دانستند.

در اوایـل دهـه 1930 زمـانـى کـه احساسات ضد یهود در آلمان رشد مى کرد، دولت انگلستان سطح مهاجرت یهودیان را افزایش داد و در نتیجه تعداد یهودیان در فلسطین بین 30 تا 40 درصد افـزایـش یـافت. بـا تـوجـه به افزایش جمعیت، انگلستان اجازه داد که املاک جدید و زیادترى توسط صهیونیست ها در فلسطین خریدارى شود. شمار مهاجرانی که از ابتدای قرن 19 میلادی تا پیش از تشکیل دولت قیمومیت انگلیس در فلسطین یعنی سال1922به واسطه جنبش های بازگشت به فلسطین رفتند، بیش از 25 هزار نفر نبود ولی پس از تشکیل دولت قیومیت که 35 سال طول کشید، حدود 750 هزار یهودی در فلسطین اسکان داده شده بودند و این چیزی حدود یک سوم جمعیت فلسطین در آن زمان بود.

آژانـس یـهـود در فـلسـطـیـن تـحـت قـیـمـومـیـت انـگـلیـس، بـه کـشـورى در درون کـشـور دیـگـر تبدیل شده و علاوه بر مالکیت اراضى متعدد در مقیاس وسیع، بودجه کشاورزى خود را تأمین و داراى تأسیسات تجارى و صنعتى شده بود.

در تابستان 1929 نخستین برخورد خونین میان اعراب فلسطینی و صهیونیست های مهاجر درگرفت و صهیونیست ها و سربازان انگلیسى با آتش گشودن به فلسطینى ها حدود 351 تن را شهید، عده اى را مجروح یا دستگیر و عده اى را محکوم به حبس مادام العمر و یا اعدام کردند. در اواخر دهه 1920 تا 1936 قیام مسلحانه "عزالدین قسام" بوقوع پیوست و او با نیروهاى انگلیسى و صهیونیستى به جنگ پرداخت که سرانجام خود و یارانش به شهادت رسیده و عده ای از آنها توسط دولت قیومیت انگلیس دستگیر شدند. در سال 1936، فلسطینیان جنبش عدم اطاعت عمومی از دولت قیومیت انگلیس را آغاز و به مدت 174 روز دست به شورش و اعتصاب زدند( که به قولی طولانی ترین اعتصاب عمومی طول تاریخ است). در سال 1937 "عبدالقادر حسینی" رهبری مبارزات را در دست گرفت که او نیز پس از جنگ هاى زیادى همراه با یارانش به شهادت رسید. در سـال 1937، گـروه نـظـامـى جـدیـدى بـه نـام "سـازمـان نـظـامـى مـلى" توسط صهیونیستها با هدف سرکوب علنی بیشتر اعراب فلسطینی از طریق ترور و بمب گذاری در محل تجمع اعراب تـشـکـیل شد و تروریسم صهیونیسم شروع به کشتار فلسطینیان نمود.

از ابتدای 1930 فلسطین به یک مسئله ی برای کشورهای عربى تبدیل گردید و در رأس مسائل بین المللى آنها قرار گرفت. زمـانـى کـه انـگـلستان از سازمان ملل خواستار ارائه راه حلى در مورد وضعیت فلسطین شد، پنج کشور عرب از مجمع عمومى سازمان ملل خواستند تا مسأله فلسطین را در چارچوب خاتمه قیمومیت انگلیس بـر فـلسـطـیـن و اعـلام اسـتـقـلال آن در نـظـر گـیـرد. آنها نگران بودند که در خواست نامحدود انـگـلسـتـان بـراى ارائه راه حـل در مـورد حـاکـمیت آینده فلسطین، مجمع عمومى را ترغیب کند که مسأله پناهندگان یهودى در اروپا را به وضعیت فلسطین ارتباط دهد.

موضوع قابل تأمل در این برهه این است که آیا یهودی ها سرزمین فلسطین را خریدند یا نه؟ یهودیان سعی کردند با توطئه های مختلف سرزمین فلسطینی ها را بخرند. ولی فلسطینی ها چون می دانستند آنها یهودی هستند، به آنها زمین نمی فروختند. در نهایت با واسطه های مختلف تنها قادر به خرید 1 تا 3 درصد از سرزمین های فلسطینی شدند. مخصوصاً از زمانی که توطئه صهیونیست ها برای حاکمیت بر فلسطین و تشکیل دولت یهود برملا تمام فلسطین حکم به تحریم فروش اراضی دادند و اعلام کردند هر کس زمینش را به یهودی ها بفروشد ریختن خونش جایز است. لذا دیگر زمینی فروخته نشد و صهونیست ها در زمان تشکیل دولت قیومیت انگلیس در سال 1922 میلادی فقط چیزی در حدود 5/2 درصد از سرزمینهای فلسطین را تحت تملک داشتند. آنها با اعمال ترفندهای توانستند مقدار زمین های خریداری شده از فلسطینی ها را تا زمان خروج دولت قیومیت انگلیس در سال 1948 از فلسطین را فقط به 6 درصد برسانند.

نعمت اله درتاج کارشناس ارشد تاریخ –شهرستان لنده